Domestique day
Door: Marije
Blijf op de hoogte en volg Marije
22 Mei 2012 | Rwanda, Shyogwe
De eerste stageweek ging moeizaam. Rwandesen hebben een iets ruimer begrip van tijd en het is meer dan een keer gebeurt date en leraar gewoon niet in zijn eigen les zat. Eindelijk had ik woensdagavond mijn planning voor de komende weken duidelijk. Drama, rekenen en Engelse les op de Primary school in Shyogwe, drama op de middelbare school (Group scholair) en pedagogiek en muziek op het Teacher Training College (lerarenopleiding). Donderdags heb ik geprobeerd om een hele stage dag op de Primary school te doen, maar 2 van de 3 leraren waren niet beschikbaar! De vrijdags begon het al iets meer op stage te lijken.
Nu is er in Rwanda het regenseizoen, het duurt nog een paar dagen voor het droge seizoen begint. Nu denken wij het in Nederland ontzettend zwaar te hebben met al die regen! Maar het is hier net nog wat erger, het plenst echt met bakken uit de hemel! Een voordeel van de regen is dat je gewoon wat shampoo in je haar kan doen en buiten kan douchen, het scheelt ‘s ochtends best wel wat tijd als je het hele wasritueel (met emmer) niet hoeft te doen. Dus ik en Daphne op een avond dat het regende en de anderen al lagen te slapen naar buiten en als twee idioten in de regen gestapt met shampoo en al. Ik weet niet of we er zo veel schoner van zijn geworden maar het was wel ontzettend grappig! Daarna hadden we het natuurlijk ijskoud en zijn we snel weer naar binnen gerend.
Zaterdags hebben we een erg emotionele dag gehad. We zijn de hele dag bij de (vroegere) woonplaatsen van onze domestiques (huishoud(st)ers) geweest. Nu wonen ze nog bij ons, maar als wij en de groep die in de vakantie komt straks weg zijn, moeten zij weer terug. Dat vond ik een heel naar idee.
’s Ochtends vroeg zijn we naar het huisje van Chantal aan de andere kant van de vallei vertrokken. Een klein hutje met een paar banenbomen, vroeger woonde ze daar met haar moeder en zus. Haar moeder is tijdens de genocide vermoord. Samen met haar zus en de kinderen van haar zus heeft ze ons haar huisje laten zien. Toen ik zag hoe lief en vrolijk ze met de kinderen omging hoopte ik zo dat zij op een dag ook een lieve man, gezonde kinderen en mooi huis krijgt! Daar werd ik wel even stil van.
Na het huisje van Chantal zijn we naar het huis van Murara geweest. Hij en zijn vrouw werken hard om hun kinderen een goede toekomst te kunnen bieden. Naast zijn baan als Domestique werkt hij ook als onze nachtbewaker en thuis hebben hij en zijn vrouw een boerdederij.
Als laatste zijn we naar het huisje van Appoulinaria geweest. Hier heeft ze vroeger gewoond met haar ouders, maar ze heeft teveel nare herinneringen aan deze plaats dat ze er niet weer wil wonen. Tijdens de genocide zijn haar beide ouders vermoord. Appie heeft haar verhaal aan ons verteld, het komt ineens zo dicht bij! De burgeroorlog waar ik tot voor kort eigenlijk nooit van gehoord had, wordt zo veel persoonlijker. Als je ziet hoe vrolijk en lief Appie nu is, kan je, je niet voorstellen wat ze allemaal heeft meegemaakt! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel heb gehuild tijdens haar verhaal. Je zag ook hoeveel het met haar deed.
Toen we weer thuis waren was ze ook behoorlijk van streek. Het was voor haar een beetje te veel, want het is ook een hele tijd geleden dat ze bij haar oude huisje is geweest.
Nu twee dagen later is Appie weer helemaal haar lieve, gekke oude zelf. Ik begin steeds meer te beseffen hoe lux wij het eigenlijk hebben, en hoe heftig de omstandigheden hier zijn geweest. Het is nog maar 18 jaar geleden en (bijna) alle inwoners hebben er wel mee te maken gehad. Iedereen is wel een familielid kwijtgeraakt. Maar een nog naarder idee is, dat ongeveer de helft van alle inwoners wel iemand vermoord heeft tijdens de genocide. Het was geen oorlog met een gezamenlijke vijand, maar tussen 2 volksstammen. Het waren mensen die je kende, zoals je buren of een kennis. Het is nog steeds een erg gevoelig onderwerp voor de mensen hier. En ze willen dat zoiets nooit meer gebeurt!
Nu is er in Rwanda het regenseizoen, het duurt nog een paar dagen voor het droge seizoen begint. Nu denken wij het in Nederland ontzettend zwaar te hebben met al die regen! Maar het is hier net nog wat erger, het plenst echt met bakken uit de hemel! Een voordeel van de regen is dat je gewoon wat shampoo in je haar kan doen en buiten kan douchen, het scheelt ‘s ochtends best wel wat tijd als je het hele wasritueel (met emmer) niet hoeft te doen. Dus ik en Daphne op een avond dat het regende en de anderen al lagen te slapen naar buiten en als twee idioten in de regen gestapt met shampoo en al. Ik weet niet of we er zo veel schoner van zijn geworden maar het was wel ontzettend grappig! Daarna hadden we het natuurlijk ijskoud en zijn we snel weer naar binnen gerend.
Zaterdags hebben we een erg emotionele dag gehad. We zijn de hele dag bij de (vroegere) woonplaatsen van onze domestiques (huishoud(st)ers) geweest. Nu wonen ze nog bij ons, maar als wij en de groep die in de vakantie komt straks weg zijn, moeten zij weer terug. Dat vond ik een heel naar idee.
’s Ochtends vroeg zijn we naar het huisje van Chantal aan de andere kant van de vallei vertrokken. Een klein hutje met een paar banenbomen, vroeger woonde ze daar met haar moeder en zus. Haar moeder is tijdens de genocide vermoord. Samen met haar zus en de kinderen van haar zus heeft ze ons haar huisje laten zien. Toen ik zag hoe lief en vrolijk ze met de kinderen omging hoopte ik zo dat zij op een dag ook een lieve man, gezonde kinderen en mooi huis krijgt! Daar werd ik wel even stil van.
Na het huisje van Chantal zijn we naar het huis van Murara geweest. Hij en zijn vrouw werken hard om hun kinderen een goede toekomst te kunnen bieden. Naast zijn baan als Domestique werkt hij ook als onze nachtbewaker en thuis hebben hij en zijn vrouw een boerdederij.
Als laatste zijn we naar het huisje van Appoulinaria geweest. Hier heeft ze vroeger gewoond met haar ouders, maar ze heeft teveel nare herinneringen aan deze plaats dat ze er niet weer wil wonen. Tijdens de genocide zijn haar beide ouders vermoord. Appie heeft haar verhaal aan ons verteld, het komt ineens zo dicht bij! De burgeroorlog waar ik tot voor kort eigenlijk nooit van gehoord had, wordt zo veel persoonlijker. Als je ziet hoe vrolijk en lief Appie nu is, kan je, je niet voorstellen wat ze allemaal heeft meegemaakt! Ik moet eerlijk bekennen dat ik wel heb gehuild tijdens haar verhaal. Je zag ook hoeveel het met haar deed.
Toen we weer thuis waren was ze ook behoorlijk van streek. Het was voor haar een beetje te veel, want het is ook een hele tijd geleden dat ze bij haar oude huisje is geweest.
Nu twee dagen later is Appie weer helemaal haar lieve, gekke oude zelf. Ik begin steeds meer te beseffen hoe lux wij het eigenlijk hebben, en hoe heftig de omstandigheden hier zijn geweest. Het is nog maar 18 jaar geleden en (bijna) alle inwoners hebben er wel mee te maken gehad. Iedereen is wel een familielid kwijtgeraakt. Maar een nog naarder idee is, dat ongeveer de helft van alle inwoners wel iemand vermoord heeft tijdens de genocide. Het was geen oorlog met een gezamenlijke vijand, maar tussen 2 volksstammen. Het waren mensen die je kende, zoals je buren of een kennis. Het is nog steeds een erg gevoelig onderwerp voor de mensen hier. En ze willen dat zoiets nooit meer gebeurt!
-
22 Mei 2012 - 19:47
Mem:
Hé Marije, allemaal heftig hoor. Ik vind dat je je er knap doorheen slaat! Je moet het allemaal ook maar even verwerken. Kanjer!
Leafs Mem
Trouwens die banenboom, die zouden wij hier ook moeten hebben. Iets voor het nieuwe kabinet of zo ...... ;-)
-
22 Mei 2012 - 20:04
Mem:
Geef je nog even door dat je contact hebt gehad met Frieda en dat je slaapplek geregeld is Kigali? -
22 Mei 2012 - 21:36
Jan :
wow wat een verhaal deze keer weer. maar wat een indrukken krijg je daar allemaal te verwerken. je bent nu heel erg betrokken met de mensen die daar wonen en leven.
maar wat een vaag idee dat leraren niet komen opdagen voor hun lessen
xx jan
ps. je had het over een banenboom, maar als je toch bezig bent met zoeken zoek voor mij maar een leuk geldboompje uit daar heb je meer aan :P:P
-
23 Mei 2012 - 09:38
Michel:
Marije wat heb je het daar super zeg! Erg leuk om zo je dagen daar te volgen, maar ben ook wel benieuwd naar wat foto's, maar dat zal wel lastig zijn met uploaden. Ik wacht vol spanning je volgende stukjes af.
Michel -
24 Mei 2012 - 10:39
Rianne:
Zo he heftig allemaal.
Dat grijpt zelfs mij aan.
Gelukkig gaat het allemaal een beetje goed met je! :D
Hier hebben we SUPERHOT weer niet normaal! XD
Groetjes Rianne \:D -
30 Mei 2012 - 23:12
Kaat:
Hoi poppie
Wat een belevenissen, onvoorstelbaar :o
Goh wat heb ik dei mei et mooie waar jir ien lemmer misten :(
Ik woe even sisse dat ik die heel erg mis en dat ik dien domme humor nou wol even ken gebruke :'(
Ik heb tiisje examen en ik lit et die wiete as ik het helle heb!!!!
Love you
Dikke tuttie
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
